Ramatu tana rayuwa tare da uwayenta har lokacin da suka rasu tana da shekaru goma.

Sai wata ƴar uwarta Dela, da zumuncinsu yake da nisa ta riƙeta.

Ko da yake Dela ta tsufa, ta gaji kuma ga talauci, amma tana riƙe da ita da zuciya guda.

Ko da yaushe sai Ramatu ta tafi wajen kabarin mahaifanta ta faɗa masu damuwarta.

Wata rana da tafi ziyarar sai ta samo kyautar wani abu.

Wata gyaɗanma ce ta musaman, ta isko saman ƙabarin mahaifanta.

Gyaɗanmar ta rera mata wata waƙa mai daɗi kuma da kwantar da hankali. Ramatu ta gano muryar mahaifiyarta.

Ga yadda maganganun suke:

Ramatu, Ramatu!
Ɗiyarmu, da muke so!
Ba ke kaɗai ba ce, ɗiyata!
Riƙe wanan gyanɗamar, ɗiyata!
Tafi da ita duk inda zaki tafiya, ɗiyata!
Za ta kwantar maki da hankali!

Duk inda Ramatu za ta tafiya tana tare da gyanɗamar.

Sai ta ji kamar mahaifanta suna tare da ita kuma suna kareta.

Wata rana, sai wani hatsari ya samu gyanɗamar ta yin dobo, ta fashe lokacin da Ramatu ta tafi ɗibar ruwa tabki.

Ran Ramatu ya ɓace matuƙa.

Ramatu ta tattara sakainin gyanɗamar cikin hannuyanta ta fara waƙa:

Babana da inata, ku dubi, gyanɗama ta fashe. Gyanɗamar da kuka bani. Mi za ni yi baba da ina?
Ku yi mini kirki, kuma ku ƙara aiko mini wata alama Don in gane da kullum kuna tare da ni.

Ramatu ta ji muryar uwarta tana ce mata, "Ɗiyata, tattare kingin sakainin da ya yi saura. Ɗauki ki ɗebo ruwa kuma ki wanke ƙafafunki. Idan kin ƙare sai ki wanke idanunki."

Ramatu ta bi umurnin kuma nan da nan, gyandamar da ta fashe sai ta Ramatu daidai.

Ramatu gaba da tafiya da gyanɗamar duk inda za ta tafiya. Duk inda ta wuce sai mutane sufara gulma tsakaninsu, "Mi yake cikin wacen gyanɗamar?"

Da gyanɗamarta ta dabo Kayanga tana samun duk abin da take bukata.

Da gyanɗamarta ta dabo, Ramatu ta san da mahaifanta suna tsare da ita.

Duk wani shairi baya samun ta.